tag:blogger.com,1999:blog-91988024338358730782024-02-19T04:34:09.812+01:00BoschrijftAlbert-Jan Bosch schrijft columns over leven in Groningen en met ParkinsonAlbert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.comBlogger454125tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-68440405948645925452018-09-19T11:02:00.000+02:002018-09-24T11:05:10.645+02:00Archaïsch aanmoedigen <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Rode-lantaarndrager in de eredivisie, dat doet elke Groninger zeer. Na het 3-0-verlies tegen Ajax bedelden Groningenspelers om het shirtje van matchwinner Huntelaar. Hoon vormde hun deel. Terwijl juist nu support nodig is, zwelt het gemekker aan. Bij de maandagochtendtraining zou het kritische commentaar van de vaste volgers niet van de lucht zijn. Van de weeromstuit besloot ik tot een tegenactie.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="p2">
<span class="s1"></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik fietste maandag via het Stadspark naar trainingscomplex Corpus. Kan ik meteen gewag maken van het gifgroene gedrocht dat daar is neergekwakt. Nederland telt internationaal vermaarde architectuuropleidingen en kent illustere <i>star-architects</i>. Desalniettemin wist Topsportzorgcentrum Groningen een bouwknullige die een blokkendooscomplex bijeenkliederde, alsmede een op hol geslagen kleurdesigner te vinden, die op de gevels alle vijftig tinten wanstaltig groen door elkaar heeft gespoten. Niettegenstaande het uiterlijk zal dit centrum het topsportklimaat in de stad doen opklaren waarvan de FC zal mee profiteren.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Op de parkeerplaats heerste rust. Geen supporter of speler te bekennen. Een medewerker, ik vermijd het archaïsche woord ‘terreinknecht’, dat is niet-topsportwaardig, sloot het toegangshek af. Ik ontwaarde in de verte een groep spelers op een achterafveldje. Over het fietspad tussen de A7 en de velden van Corpus, reed ik tot het witte FC-Groningenhonk. Ternauwernood werd ik daar iets gewaar van de besloten training, al ontging het me of het een uitloop- of een straftraining betrof. Het zicht op het team werd ontnomen door het enige niet gerooide stukje Ringweggroen. In dit lommerrijke hoekje kon ik derhalve slechts kond doen van mijn positieve betrokkenheid door luidkeels ‘FORZA GRONINGEN, LAAT ONS WEER EENS JUICHEN’ te scanderen. Ik kwam net boven het geraas van de A7 uit.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">IJs en weder dienende gaan de mannen van Buijs het puntentotaal zondag verdubbelen, en verlaat de groen-witte brigade de vermaledijde achttiende stek. Negativiteit onder supporters, niemand zal mij dit euvel duiden.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-8378500242623600192018-09-12T11:06:00.000+02:002018-09-24T11:07:16.983+02:00Een ideale plek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Al tijden zocht ik naar een ultra-stille schrijfplek. Ik was het geraas, gegil en gestamp om mijn huis en het toenemende luchtverkeer erboven zat. Om maar te zwijgen van de afleidende rondrazende pakjes- en maaltijdbezorgers. Zaterdag leek ik beet te hebben. Ik bezocht tijdens de Openmonumentendag het rioolgemaal uit 1932, tegenover het Gasuniegebouw en de stille achterkant van Martiniplaza. Architect Bouma had het boven het gemaal gebouwde, idyllische parkhuisje voorzien van een hoog dak dat uitliep in overstekende dakranden. Ik zou ongezien in en uit kunnen gaan om in alle stilte te kunnen schrijven.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Pas op, smalle treden,’ waarschuwde Geert, die mij rondleidde. Behoedzaam daalde ik twee steile trappen af. Hoe kreeg ik mijn bureau hier naar beneden? Aan het plafond hing de oplossing: een staalkabel met een haak. In de kelder kwamen drie forse, felblauw geverfde buizen uit de betonnen wand. Als in een modern abstract kunstwerk volgden de buizen een drievoudig circuit. Geert wees op de rode onderdelen. ‘Dat is de pomp. Er is altijd een backup. Zo wordt het rioolwater doorgepompt naar Garmerwolde.’ Ik informeerde naar de diameter van de leidingen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Vierhonderd millimeter.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘En nooit verstoppingen? Zoals in Londen, zo’n enorme klonter vette troep?’</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Het leek mij wel geruststellend om te weten, anders zat je mooi in de shit. Geert drukte zijn afgezakte bril omhoog en keek me ietwat beledigd aan. ‘Wat? Nee, dat is hier nog nooit gebeurd.’</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Twaalf meter boven ons raasde de westelijke ringweg. Geen geluid drong door het beton heen. In gedachte hing ik de schrijfschema’s al aan de muur. Geert doorbrak mijn gemijmer met de trotse opmerking dat het gemaal centraal werd bediend.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Dus hier komt nooit iemand, ook geen beheerder?’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Alleen tijdens Openmonumentendag.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Het zou perfect zijn.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Gisteren werd mijn aanbod om kosteloos het hulprioolgemaal in de gaten te houden afgeslagen. Er komt vast een bewakingscamera, met afstandbediening.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-35144172476694122972018-09-05T11:08:00.000+02:002018-09-24T11:09:43.504+02:00De lach van de engel in Reims<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">De zon zette de voorgevel van de kathedraal in Reims in het prachtigste daglicht. Ik keek erna, liggend op mijn rug, met mijn hoofd op een tas. Naast me op het voorplein van de gotische kerk. me lag mijn dochter, die ook al gaat haar voorkeur uit naar de moderne kunst mijn kennis over de gotiek, wist op te frissen en uit te breiden.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Eerder bewonderden we het interieur en waren we onder de indruk van de hoogte en de ruimte die geschapen was om zo veel mogelijk licht, waarin de aanwezigheid van God werd vermoed, te laten binnenkomen. Ribgewelven en steunberen zorgden ervoor dat de enorme krachten die neerwaarts gericht waren, werden afgewenteld.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Buiten, in de scherpe julizon, aanschouwden we de drie voorportalen waarin beelden van discipelen, heiligen en engelen elkaar verdrongen. Daarboven het gebrandschilderde roosvenster. De twee logge, massieve hoofdtorens, bleken bij nadere beschouwing sierlijk, subtiel en symmetrisch te zijn, als middeleeuwse Twin Towers. De kerk scheerde in de Eerste Wereldoorlog langs de afgrond. Duitse granaten richtten grote schade aan, de kathedraal bleef ternauwernood overeind. Waar wij lagen was een Ground Zero. De bewoners zochten hun heil in de grotten onder de stad, waar normaal de champagne rijpte. De moderne mens schuilde in grotten, gelijk zijn prehistorische voorgangers.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ineens klonken zware voetstappen langs mijn hoofd. Het waren geen legerkistjes maar bergschoenen. Een bijna lege waterfles viel naast me neer en rolde naar de rand van het bankje. Ik keek recht in een lachend, bebaard gezicht. ‘Hé pap, we konden een lift naar hier krijgen, snel hè?’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Daar lag ik, mijn zoon rechts en mijn dochter links. Mijn lach was zo intens als die van de engel in het voorportaal van Reims.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Op het terras dronken we voor de prijs van een modale champagne Belgisch bier en proosten we op ons gezin.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-4554040773886404372018-07-15T13:51:00.000+02:002018-08-14T09:46:33.320+02:00Terugkeer in de stad<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span class="s1"><b>Terugkeer in de stad</b></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik stond voor boekhandel Van der Velde, tegenover de Der Aa-kerk. Ik keek uit over een opgebroken kruising. Achter het hekwerk bonkte en brulde een gele graafmachine. De Brugstraat werd opgepimpt, gladgestreken voor het wandelend en fietsend winkelpubliek. Bussen verbannen, stoepranden geslecht, gele klinkers erin en de stad ligt er weer puik bij.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Althans, na de zomer.<span class="Apple-converted-space"> </span></span><br />
<a name='more'></a></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik hoopte dat ze snel zou komen; ik had zin in koffie. Normaal gesproken zou ze over de A-brug de stad in fietsen. Dus tuurde ik naar de smalle loopstrookjes die de werkmannen hadden vrijgelaten voor de winkels. Vermoedelijk droeg ze een zwart jurkje en vanwege de bewolking en spatjes regen verwachtte ik een jasje. Maar welke? Wat hing er nog thuis? Ondertussen beek ik de boeken in de etalage. Mijn vakantieboekenstapeltje lag al klaar. Straks gingen we kijken of er nog iets bij kon.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Zij zag me het eerste. Ik lette op een fiets met een groene kratje maar die was vorig jaar meeverhuisd, daarom miste ik haar bijna. Ze zwaaide. ‘Wil je ook eerst koffie?’ vroeg ik. ‘Prima. Zet ik mama’s fiets hier, lopen we er samen heen.’</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Op het smalle terras bij ‘De Beurs’ vonden we een plekje. De stoeltjes stijf tegen de muur, cappuccino’s op het tafeltje.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Wat doen die stadswachten daar? Krijgt die vent een bon?’ Ze wees<span class="Apple-converted-space"> </span>naar het fietspad voor de rood-gele frietkraam Waterloo. Een jongen met wilde krullen en een AH-tas keek bedroefd naar de fiets op de grond, het voorwiel was verbogen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Verkeerd geparkeerd,’ opperde ik. De vrouw naast ons, nippend uit een glas muntthee, wist wat er was gebeurd. ‘Er reed een Duitse auto over zijn voorwiel en heeft een briefje achtergelaten bij de stadswachten.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Tevreden met deze verklaring, dronken we koffie en bedachten we welke cadeautjes we gingen kopen, voor de verjaardag van haar moeder, mijn vrouw.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-60356101749578523222018-07-08T13:54:00.000+02:002018-08-17T14:10:14.114+02:00Goudhaantjes en Rode Duivels<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span class="s1">Goudhaantjes en<span class="Apple-converted-space"> Rode Duivels</span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Het is mislukt. Zaterdag bladerde ik ondoordacht door de krant. Ineens las ik een voetbalbericht. België en Brazilië. Terwijl ik toch gezworen had het WK te boycotten. Toen hield ik het niet meer. Als een dorstige in de woestijn, slurpte ik al het WK-nieuws op dat ik weken wist te vermijden. Ach, arm Duitsland, sneu voor Messi, net goed voor Spanje.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En België, wow.</span><br />
<a name='more'></a></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Halve finale. Ik dacht aan Eric Gerrits, Rode Duivel par excellence, rechterback, baardje, bijzonder kort lontje, maakte tijdens Mexico ’86 furore, totdat Diego ‘Mano de Dios’ Maradona Gerets en co (Pfaff, Ceulemans, Scifo, Grün - die scoorde in het kwalificatieduel tegen Nederland waardoor Oranje in Mexico ontbrak) de toegang versperde tot de finale waarin <i>Pluisje </i>met 3-2 West-Duitsland versloeg. Maradona scoorde niet, voorkwam wel bijna de 2-2 van Rummenige. Vlak voor tijd viel de <i>gol dorado</i>. Opnieuw Argentijnse euforie.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Gerets werd later succesvol PSV-trainer tot hij in 2002 lafhartig werd ontslagen. In het vliegtuig naar Portugal, zat ik de dag erna achter hem. Ik wilde hem opbeuren, zeggen dat het respectloos was om een voetbalgrootheid<span class="Apple-converted-space"> </span>zo te dumpen. Maar zijn overwinning op Oranje zat me nog dwars. Toen zag ik hoe klein en kwetsbaar de net ontslagen trainer oogde en hoe schichtig hij rondblikte. Uit mededogen ontweek ik hem. Ach, had ik maar zijn hand geschud dan was ik nu maar één <i>handshake</i> van Maradona verwijderd.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En van God.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Dan nog even Stichting <b>DeNatteVinger</b>, <i>voor al uw voorspellingen</i>: ‘België piekte te vroeg met de winst op Brazilië en verliest van Frankrijk. Coach Deschamp weet hoe finales gewonnen moeten worden. Zijn Engelse collega Soutgate heeft zijn jonkies in balans, speelt, bevrijd van het penalty-syndroom, vrijuit en wint van het rood-wit geblokte Kroatië dat dik tevreden is met een derde plaats. De <i>Goudhaantjes</i> verslaan uiteindelijk met snelle <i>ruhses</i> en strakke uithalen de <i>Lionhearts</i>.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En Froome wint. Uiteraard.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-37129649156226071192018-06-29T13:55:00.000+02:002018-08-10T13:56:14.003+02:00Laat ons weer eens juichen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="page" title="Page 1">
<div class="section" style="background-color: rgb(100.000000%, 100.000000%, 100.000000%);">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: BookmanOldStyle; font-size: 14pt;">Keihard schreeuw ik: ‘</span><span style="font-family: BookmanOldStyle; font-size: 14pt; font-weight: 700;">21 JUNI: HAMBURG VOLKSPARKSTADION,
1-2.</span><span style="font-family: BookmanOldStyle; font-size: 14pt;">’ Het is half acht, ik luister bij het ontbijt naar Radio1. Jurgen
van den Bergh begint over het WK. Ik schakel meteen het toestel uit.
Net op tijd. Schielijk open ik de NOS-app. Over de rand van mijn bril
( -10 links en -11 rechts), gluur ik door mijn oogharen naar de
berichtenreeks. Ik leg mijn vinger op de kop, en als ik een voetballer
zie, </span><span style="font-family: BookmanOldStyle; font-size: 14pt; font-style: italic;">swipe </span><span style="font-family: BookmanOldStyle; font-size: 14pt;">ik hem weg.</span></div>
</div>
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Ik wil niks van dit WK weten. Zinloos zo zonder Oranje. Om
onpartijdig en objectief naar zouteloze zomeravondpotjes te staren en
tot een passief pseudocomateus pantoffeldiertje te verworden, staat
mij tegen. Mijn WK-voetbalboycot loopt nu ruim twee weken en het is
pittig. In het spervuur van informatie dat in realtime, 24/7, op me af
komt, koester ik mijn onwetendheid.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Zijn de onwetenden niet zalig?
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Ik wens ongeïnformeerd te blijven over wie de poulefase doorkomt, wie
in de knock-out-wedstrijden sneeft en wie de halve finales bereiken.
In ultimo wil ik de wereldkampioen niet kennen. Dus laveer ik
behoedzaam door de zee van </span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">worldcup</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">-nieuws, omzeil ik de
voetbalkliffen en probeer ik uit de greep van de WK-onderstroom te
blijven. Er dreigt altijd een WK-</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">update </span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">over de Goddelijke Kanaries of
een Voetbal-flits over die Mannschaft. Ik kijk louter NPO2 en Netflix.
Gestaag lees ik stapels boeken, over het leven, de dood, de liefde en
seks, heel veel seks, alles wat je nooit ziet op een voetbalveld.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Over anderhalve week heeft Messi eindelijk gewonnen, en is Sergio
Romero, de antichrist van het voetbal, doodgetackeld door een
IJslandse bebaarde back, als een Engel der Wraak. Geheel terecht
</span><br />
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="page" title="Page 2">
<div class="section" style="background-color: rgb(100.000000%, 100.000000%, 100.000000%);">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">kreeg de Beul van Madrid van de videoscheidsrechter twee rode
kaarten.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Zaterdag begint Le Tour, goddank, mijn Tourbijbel ligt klaar.
</span><br />
</div>
</div>
</div>
</div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-34120551705481112792018-06-25T13:56:00.000+02:002018-08-10T13:58:10.773+02:00Zölfsneuïgheid<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="page" title="Page 1">
<div class="section" style="background-color: rgb(100.000000%, 100.000000%, 100.000000%);">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic; font-weight: 700;">Zölfsneuïgheid
</span><br />
</div>
</div>
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Omringd door een glimmende zwarte vleugel, een banjo en twee
akoestische gitaren stond Daniël Lohues laatst in de
Stadsschouwburg. Een bijna-thuiswedstrijd voor hem, zo aan het
eind van de A-28. Niet dat hij hier weg komt, maar ach, we verstaan
elkaar, zeg maar.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">‘Moi’, begroette hij zijn publiek en hij begon te spelen. Ik mag hem
graag horen. Al sinds ‘</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">Op fietse</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">’ (‘</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">banden vol met wind, nee ik heb ja
niks te klagen</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">’) beluister ik zijn muziek en teksten. Op het toneel
praatte hij zijn liedjes aan elkaar op een manier alsof je even over de
heg wat staat te keuvelen met de buurman. Over het weer, over het
leven, of over de sterren. En voor je het weet zegt hij iets waarvan je
denkt: o zit dat zo? Dat vind ik dan weer mooi.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">In zijn teksten haalt hij zijn oma regelmatig aan. Die zei dingen als, ‘</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">’t
giet zoals ‘t giet</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">’ en ‘</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">angst is mar veur eben, spiet is veur altied</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">.’ Ik
dacht deze week vaak aan de tekst van ‘</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">Elk mens die hef zich ‘m kruus
te dragen</span><span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">’. Of die uitspraak ook van zijn grootmoeder kwam, weet ik
niet. Lohues zingt dat ieder zijn deel krijgt. Lijden doen we allemaal.
Ik weet er alles van. Maar, pas op voor overdreven zelfmedelijden:
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">Wat die mensen daor met moeten maken /
Zo slim hebben we ’t lange nie heurd /
Dan schaam ie joe haost /<br />
Veur joen donkere uren /
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt; font-style: italic;">Van zuchten vol zölfsneuïgheid.
</span><br />
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">Lohuës is dominee noch filosoof. Eerder is hij een troubadour, die je
ontroert, vermaakt en met een vleugje humor, zo droog als een plakje
Drentse worst. Spelenderwijs geeft hij je iets mee. Woorden voor het
</span><br />
</div>
</div>
</div>
</div>
<div class="page" title="Page 2">
<div class="section" style="background-color: rgb(100.000000%, 100.000000%, 100.000000%);">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
<span style="font-family: 'BookmanOldStyle'; font-size: 14.000000pt;">leven. Woorden voor als het duister wordt. Woorden waar je wat mee
kunt. Aan mij waren ze goed besteed deze week.
</span><br />
</div>
</div>
</div>
</div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-89618583865213998522018-06-15T13:59:00.000+02:002018-08-10T14:00:36.150+02:00De weg van de kogel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Als een pensionado bekijk ik een bouwput op de Oostersingel, tussen Damsterdiep en UMCG. De koppen van de heipalen zijn gesneld, brommende generator, werkmannen leggen leidingen, de radio speelt.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Hier vonden ze de kogel van Bommen Berend. ‘Je kon het kruit nog ruiken’, reageerde de stadsarcheoloog. De ronde, gietijzeren bom van veertig kilo en dertig centimeter in omtrek, was nooit ontploft. Eromheen zat touw en pek. Hij miste de binnenstad. Een afzwaaier.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Waar de ringweg de Hereweg kruist, daarvandaan bombardeerde Berend Groningen. Hij stond er veilig. Zijn kanonnen schoten verder dan die van de stad.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik volg de weg van de kogel.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Vanaf de Nieuweweg fiets ik over Schuitendiep en Steentilbrug, naar de opengedraaide Trompbrug, het randje van de oude vesting. Een jacht vaart richting Oosterhaven. Naast me roept een kleuter, voorop vaders fiets: ‘Kijk, de brug beweegt’. Hier verloor ik het schoentje van een van mijn kinderen, ook op een Bobike. Op de Meeuwerderweg ontwijk ik een koerier die geroutineerd op de stoep parkeert. Rechts de Warmoesstraat, mijn eerste kamer, gaskachel en plee op het balkon. Links, heette de supermarkt Dreize, de slijterij was een bakker. Merlijn de kroeg, winterse whiskey.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Bij de ringweg ronken rijen vrachtwagens met zand voor nieuwe rijbanen. Hier groef de bisschop zijn zigzaggende loopgraven. Zuidelijk van de stad was bebouwing en begroeiing neergehaald voor een vrij schootsveld. Twee-en-halve kilometer verderop vormde de Martinitoren het mikpunt. Ik kijk op een oude stadskaart. De onontplofte bom op de Oostersingel was geen afzwaaier, maar een bijna voltreffer. De belegerde stad lag vol voorraden: voedsel, munitie en wapens. Waar nu de Stadsschouwburg is, stond het Artilleriehuis, het wapendepot. Daarop moest Berends vuurbom terecht komen. Ik kijk om me heen, hier stond de bisschop, vloekend en tierend, toen de bom niet afging. Geen ‘fire and fury’, geen glorie, een smadelijke aftocht restte hem.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik fiets door, laat de geschiedenis achter me.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-63430959397460662802018-06-12T14:01:00.000+02:002018-08-10T14:01:45.298+02:00Loltrappen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Een WK volgen zonder dat je eigen land meedoet, is alsof je als geheelonthouder een whiskyproeverij bezoekt. Geen lol aan. Dit WK sla ik over. Bovendien is het in Rusland waar journalisten en oppositieleiders hun leven niet zeker zijn, en dat onschuldige burgers uit de lucht schiet. Een WK in een fout land, net als in 1978. Freek repte van bloed aan de paal. Oranje ging en verloor. Mario Kempes deed ons de das om, of toch de scheidsrechter of juntaleider Videla? Ik was tien en zag Rensenbrink op de paal schieten. Nog hoor ik de duizenden Argentijnen in het River Plate stadion de naam van hun land scandeerden, onder een eeuwig durende confetti-regen. Diep teleurgesteld ging naar bed.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Vlak na het WK werd ik rechtsback bij Eemsboys. Geen scout langs ons veld, zoekend naar groeibriljantjes. Wij van D5, het voetbal-afvalputje van Delfzijl, streden vol overgave, vooral tegen elkaar en hadden dikke lol. Sterren in onze loserselectie: de tweeling Roland (keeper) en Erik (spits), uit Delfzijl-Noord, met identieke vooruitstekende tanden. En we hadden Jan, bloemkooloren, peenhaar en een mager, melkwit slungellijf die grossierde in mislukte kopballen en wilde trappen over de bal heen. De vader van invaller Niek had een taxicentrale; in diens zwarte Mercedessen reden we naar uitwedstrijden. Dikke lol.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Zo belandden we in Nieuwolda, bij NOVA, waar mijn klasgenoten Danny en Engel speelden. De 21-0 was geflatteerd. Onze tweeling kreeg ruzie. Ronald ging gepikeerd naast het doel zitten nadat Erik hem woedend had uitgescholden. De keeper schoot elke uittrap naar Jan, die elke bal verknalde. Zonder doelman liep de score snel op. Een jaar lang fluisterden Engel en Danny ‘21’ in de klas en grijnsden.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Voetballol.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Het jaar daarop moest ik naar een hoger team. Iedereen gehoorzaamde de coach, niemand schold en niemands vader was taxichauffeur. En niemand had er lol.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-44692273475209530852018-06-05T14:02:00.000+02:002018-08-10T14:03:09.104+02:00Halverwege FORUM Groningaga (sic)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Onder de snelbinders zaten mijn bibliotheekboeken in een plastic tasje, regen dreigde. Al jong leerde ik zorgvuldig om te gaan met geleende boeken. In de bibliotheek van Delfzijl, zat vlak achter de massieve groene voordeur een snibbige, oude bibliothecaresse, met een grijs knoetje en een leesbril. Zij stempelde de boeken en hield toezicht. Haar bureau stond zo dat zij iedereen zag binnenkomen. Kinderen die de afdeling volwassenen inliepen, riep ze snerpend terug. Werd de stilte verstoord, dan klonk haar dreigende ‘sssst’, alsof zij in een Italiaanse kerk luidruchtige toeristen tot ‘Silenizo’ opriep. Twee jongens stonden bij haar. Ze kregen hun boeken niet mee. ‘Maar, mevrouw, kijk, ik heb toch een tas.’ De jongen hield een sporttas in de kleuren van VV Neptunia omhoog. ‘Jongen, daarin zaten gisteren nog je stinkende voetbalschoenen, met gras enzo. Dat kan echt niet.’ Onverbiddelijk wees ze hen de deur.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Met mijn waterdicht verpakte boeken fietste ik over de Grote Markt, naar de bouwplaats van het Groninger Forum. Het publiek was welkom om de vorderingen van de culturele pronkjewailtoren te bekijken. Op de vierde etage, halverwege de top, nu nog een woest en ledige betonnen ruimte, vertelde een Forum-medewerkster over de indeling. ‘Daar komen de filmzalen, hier een expo-ruimte, met café.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En de bibliotheek, vroeg ik.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Bibliotheek zeggen we niet meer, we zeggen FORUM. Tja, die boeken verspreiden we over alle etages. De kleuters beneden, hier de jeugd, thrillers op de hoogste verdieping, Groningana achter de tentoonstellingsruimte.’ Ze zweeg en verklapte nog een voordeel: ‘Op elke etage kun je zelf boeken scannen voor de uitleen.’</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Dus ik moet voor mijn boeken het hele gebouw door, van boven naar beneden, zonder toezicht?’ Ze knikte en zei dat mij zo interessante culturele ontmoetingen te wachten stonden. ‘FORUM trekt nieuw publiek, ook niet-boekliefhebbers.’</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En grijze bibliothecaresse draaide zich om in haar graf.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-15885292493772602322018-05-23T14:04:00.000+02:002018-08-10T14:04:47.095+02:00De Middelvinger van Tynaarlo <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Tynaarlo verminkt zijn landje aan de A7 door een dertig meter hoge paal met een acht meter breed LED-reclamebord te plaatsen. Bovenop een manshoge megalomane ‘M’ om A7-rijders te verleiden de nog te bouwen McDonald’s te bezoeken. Het Drents dorpje Tynaarlo poogt zijn bijna lege gemeentekas te vullen met grootstedelijke waanideeën. Kersverse wethouder Kraaijenbrink (Leefbaar Tynaarlo) denkt met zo’n digibord andere reclame-uitingen tegen te houden. Kraaijenbrink: ‘Het moet wel chique blijven op het bedrijventerrein.’ Dat een fel LED-scherm vol flikkerende beelden automobielsten afleidt, vindt hij onzin. Hoe blind kun je zijn?</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En hoezo chique? Eerder verklootte Tynaarlo het A7-terrein met het suïcidaalmakende, in stalinistische stijl opgetrokken Van der Valk-motel. De Toekan bovenop het slaap- en vreetpaleis is een middelvinger naar het natuurgebied de Onlanden waar vogels nestelen en foerageren. Tynaarlo maakt een knieval voor het grootkapitaal door een geliefd en geprezen natuurpark te omzomen met schreeuwende reclameborden ‘die glitterend lokken, kom dansen, kom eten, kom zuipen, kom gokken.’</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Tynaarlo denkt niet verder dan de dorpsgrens. Dat Groningen en de Onlanden de dupe worden zal ze worst wezen. Van je buren moet je het maar hebben. Zoals het verhaal van brave burger Goedhart die tevreden in zijn achtertuintje zat te genieten. Totdat buurman Nooitgenoeg een diep gat groef, voor een zwembad. Het bad trok ontelbare buurtkinderen die schreeuwend en lachend bommetjes en spetterduiken maakten. Te beschaafd om iets te zeggen, hoopte Goedhart dat Nooitgenoeg rekening met hem zou houden. Naïef natuurlijk. Gejoel, gekrijs en harde plonzen maakten zijn rustige tuintje tot een hel.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Leefbaar Tynaarlo wil ook de in Terborgh geplande supermarkt op het bedrijventerrein plaatsen. Dat dit leidt tot drukte langs een natuurgebied maakt niet uit. Net als buurman Nooitgenoeg, denkt Tynaarlo louter aan zichzelf. Tynaarlo stelt ‘Eigen Brink Eerst’, en financiert dit met wansmaak-gedrochten aan de dorpsgrenzen. Tijd voor Groningen om de grens te trekken.</span></div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-21523491675066616612018-05-15T14:05:00.000+02:002018-08-10T14:05:55.129+02:00Een één-min, Schreklich!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
span.Apple-tab-span {white-space:pre}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Op dinsdagochtend, terwijl ik het ontbijt opruim, zie ik een buurjongen uit de remmende auto van zijn moeder springen en naar zijn huis terugrennen. Vast iets vergeten, pen, potlood, rekenmachine of geodriehoek. Over een half uur begint zijn eerste examen.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Stress!</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Ik herinner me weinig van spanningen rondom mijn examens. Als ‘stapelaar’, van MAVO, HAVO naar VWO, raakte ik geroutineerd in het maken van examens. Nadat ik de MAVO met gemak haalde, begon ik ontspannen aan mijn tweede examenhorde. Scheikunde ruilde ik in voor geschiedenis. De schade op natuurkunde (een vijf) wist ik te beperken en behaalde relaxed het dipoma.</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Pas in VWO-6 raakte ik voor het eerst in de stress over mijn schooldiploma. Zonder natuurkunde, maar met economie, ging het tot de kerstvakantie naar wens. Dacht ik. Maar ik werd onzorgvuldiger, lakser. Mijn deadlines van boekverslagen en eindscripties zou ik zo nooit halen. Op de vermaledijde Wortschatz-toets Duits maakte ik zoveel fouten dat de docent mij nomineerde voor een 1-min, <i>‘Herr Bosch, Ihre Note: Eins minus, absolut Schrecklich.’</i> Ik stortte in een serieuze motivatie-dip. ‘Het komt nooit meer goed,’ zongen de Tröckener Kecks met mij.</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Lage cijfers en op mijn kop krijgen werkten niet meer. Ik moest mijn motivatie elders vandaan halen. Mijn klasgenoten waren twee jaar jonger. Zij waren met twee vingers in de neus door de middelbare school gerold, blasé trokken zij hun neus op voor een zesje, alles ging hen moeiteloos af. Zakken betekende voor mij nog een jaar tussen die onuitstaanbare jonkies. Erger nog: het leeftijdsverschil zou oplopen tot drie jaar. Het ergst: mijn leeftijdsgenoten woonden op kamers in de stad en leidde een echte leven terwijl mij nog een jaar Delfzijl wachtte. Dit horror-toekomstperspectief motiveerde mij om alles op alles te zetten. Ik haalde mijn VWO, met zelfs voor Duits een voldoende, ‘Tiptop mit Sahne’, wat nou <i>Schrecklich</i>?<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-61608097385998937322018-05-07T14:07:00.000+02:002018-08-10T14:07:32.720+02:00Chocolade, Passie en Jaloezie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
span.Apple-tab-span {white-space:pre}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Na tien minuten ging de deur van de statige collegezaal open. Een jongedame, duidelijk een student, geen ouder, kwam binnen. Ze legde een rode </span><i style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Tony’s Chocolonely </i><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">op de presentatiedesk en schoof in de collegebanken. ‘Zo doen we dat,’ glimlachte de docente, ‘kom je te laat dan neem je koffie of chocolade mee.’</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Wij waren wel op tijd, net op tijd. Achter de fladderende zwarte jaspanden van onze dochter aan, liepen we over houten trappen en marmeren vloeren, in het ritme van haar klakkende hakken die weerklonken in de gelambriseerde gangen. Dit was haar nieuwe thuis. Ik keek haar aan en glimlachte.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Het college op de ouderdag ging verder. We kregen dezelfde stof als de studenten, onze kinderen. Zo ontstond een inkijkje in hun studie. De kunsthistorica vertelde hoe vernieuwend Da Vinci’s <i>Laatste Avondmaal</i> was, - ‘Kijk, elke discipel reageert persoonlijk op Christus’ woorden.’ Zonder bijbelkennis kom je niet ver, stelde ze. Een naakt figuur werd alleen geschilderd als onderdeel van een bijbels verhaal, anders moest er een gordijntje voor. Ze toonde Rembrandts badende Bathseba. ‘Wat zie je?’ Ik wilde opmerken dat Rembrandt haar schilderde als een Rubensvrouw. Maar zoals beloofd onthield ik mij van joligheid. ‘Zie haar blik: wanhoop en twijfel. Ze moet gehoorzamen aan koning David, ondanks haar trouwbelofte. Rembrandt maakt het verhaal persoonlijk.’ Geboeid luisterde ik. Niets zo inspirerend als passievol onderwijs. Ik begreep waarom mijn dochter zich hier thuis voelde.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Na de lunch volgden we een andere docent door de middeleeuwse binnenstad: openluchtcollege architectuurgeschiedenis. Gretig verhaalde hij over bisschoppen die bouwden ter meerdere glorie van God en zichzelf, over een storm die een kerk in een ruïne veranderde en over hoe in het stratenplan de vroegere loop van de stadsrivier zichtbaar is. Hij hield niet meer op. Overenthousiast die man, fluisterde mijn dochter.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Stiekem ben ik een beetje jaloers op haar. Was ik maar weer eerstejaars.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-45617358020368229232018-04-30T14:08:00.000+02:002018-08-10T14:08:38.920+02:00Mien Grunneger Stad<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; color: #39322c; -webkit-text-stroke: #39322c}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; color: #39322c; -webkit-text-stroke: #39322c; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Op Koningsdag keek ik hoe de koning en zijn gevolg mijn stad bezochten. Ik zag hen lopen, wuivend en handenschuddend, over de pleinen, langs de torens, mijn pleinen, mijn torens. Martinikerkhof, Grote Markt, Waagplein, Broerplein en Vismarkt, eilanden in een zee van rode baksteen, een archipel van open ruimtes in het hart van de stad. De koning genoot en zijn vrouw vond mijn stad cool en terecht.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik ben niet van hier. Ik kwam als migrant die vastigheid zocht en ingeburgerd raakte zoals een zwerver die na een zieltogende kroegentocht stamgast werd. Geboren in het smalste deel van het zuiden, opgegroeid in de buitenwijken aan de havenkant van Groningen, woon ik meer dan mijn halve leven in de stad die gewoon ‘Stad’ heet. Ga je ‘noar stad’ dan bedoel je niet Winschoten of Veendam. Vanuit het Ommeland gezien is Stad <i>the place to be</i>. Hier is Martini’s stad het centrum van het universum. In die stad ben ik thuis.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Hoelang duurt het, eer je een Stadjer bent? Wie bepaalt dat? Met welke meetlat? Ik zing van <i>ain pronkjewail<span class="Apple-converted-space"> </span></i> en <i>golden raand. </i>Ik juich op de tribune bij Donar, glimlach bij elk punt van de FC, maar voel niets als de groen-gele club uit mijn geboortestad fortuinlijk naar de eredivisie promoveert, terwijl ik op steenworp afstand van de ‘Baanderd’ geboren ben.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Voor de Korenbeurs eindigde de blijde inkomst met een lied over mijn stad, <i>mien Grunneger Stad</i>. Met een brok in mijn keel hoorde ik Arnold Veerman zingen over <i>nuvere stroaten</i> en het <i>letste perron</i>. Ik slikte bij de regel: <i>besluup mie zo wènsteg, liek as ik die toukom. Wiedvot en stoefbie, joen vuur braandt in mie.</i> Het klopt zo helemaal dat lied: <i>Ainmoal gaaistoe plat, veur Mien Grunneger Stad. </i>Als je dan ongegeneerd volschiet, ja dan<i>, dan </i>denk ik dat je een Stadjer bent.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-5896498630227057702018-04-23T14:09:00.000+02:002018-08-10T14:09:54.869+02:00Kan het wat zachter?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Tumult in de wijk. Bij de ombouw van de Ring-Zuid zou in 2018 de A7 bij Hoogkerk stil asfalt krijgen. Van dat fluisterasfalt, geluidsabsorberend hoogpolig tapijt. Niet dus. En dat terwijl geluidsschermen werden afgebroken voor de aanleg van busafritten. Q-bussen kregen vrij baan van A7 naar busbaan, net als het snelwegkabaal.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Schielijk sprongen buurtbelangenbehartigers in de bres. Ze bewerkten de gemeenteraad, dwongen verkeerswethouder De Rook om hoofdaannemer ‘Herepoort’ te sommeren de planning te handhaven. Dat de gemeente niets heeft te zeggen over het megaproject Ring Zuid, deerde de vastberaden buitenwijktribunen niet. De Rook moest met de bouwhelm in de hand, belet vragen bij de directiekeet van Herenpoort. Ongetwijfeld wordt hij na een plastic bekertje automatenkoffie, met lege handen naar de Grote Markt teruggestuurd.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Basta.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Intussen resulteerde het voorjaarsweer in reuring en rumoer in mijn wijk. De zon lokte iedereen naar buiten. Languit lui liggen loungen in de lommerrijke lanen lukte niet. Tijd voor tuinieren, liefst elektrisch. Hagen, struiken en bomen werden kordaat gekortwiekt en gazons gedecideerd gemaaid. Het resulteerde in een oorverdovende symfonie van heggenscharen, bladblazers, grasmaaiers, hogedrukreinigers en kettingzagen, met als intermezzo een koor van bruut brullende midlifecrisis Harley’s. De tuin werd een <i>no-go area</i>. Zonder oordoppen was lezen in de hangmat ondoenlijk. Een intiem gesprek met mijn lief, vergeet het maar, tenzij we elkaar minnekozend toeschreeuwden.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Toen de helse machinerie zweeg, barstte een kommervol kinderkoor los. Krijsend, gillend, huilend, jennend en jammerend vulden overslaande stemmetjes de openbare ruimte. Schommels snerpten, skelters krasten en trampolinesprongen dreunden de tegels uit het terras. Moeders overschreeuwden het gekrakeel met opvoedkundige wenken - ‘Doe ‘s zachtjes, Jelliaantje’, ‘Eerst je broodje opeten’, ‘Stop daarmee, anders krijg je geen ijsje’. De tuingeruchten overstemden het A7-geraas.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Nog even en de wegenbouwers gaan klagen bij de wethouder, over geluidsoverlast -’Ik hoor mijn eigen asfaltwals niet eens meer, schandalig. Doe er wat aan!’</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Sst</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-16757462653536909582018-04-17T14:11:00.000+02:002018-08-10T14:11:36.616+02:00Een wijle wachten<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Je staat in je leven veel in de rij. Wachten voor de kassa, voor de </span><i style="-webkit-text-stroke-width: initial;">security</i><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">-</span><i style="-webkit-text-stroke-width: initial;">check</i><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> op Schiphol, voor je in slaap valt. Wachten hoort bij het bestaan. Sommige mensen vinden dat heel het leven wachten is op een leven hierna, maar dat geloof ik niet.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik wacht al weken op nieuwe ramen. De huidige ruiten lekken. Door de aantrekkende economie is er een tekort aan ramen en nu is er een wachtrij. Het duurt wat langer maar het komt goed, meldde mijn glazenier. Netjes, zo hoort het.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Soms weet je niet of wachten zin heeft. Als Donar-fan wilde ik uiteraard de Europese halve finale meemaken. Ik klikte, precies op tijd, op de reserveerlink, wachtte een wijle en strandde bij stap 2 van het bestelproces. Mij restte de wachtlijst. <span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Wachten is vol te houden als je vooruitzicht redelijk is. Zolang je de wachttijd ziet verstrijken, valt wachten mee. En het scheelt als je eerlijk geïnformeerd wordt en niet aan willekeur bent overgeleverd.</span></div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Voor een operatie wacht ik al ruim vijf maanden. Liever mijd ik dit stadsziekenhuis: het is te massaal, een wirwar van trappen en duistere gangen. Een ruim voorportaal dat leidt tot listige labyrinten. Ik had geen keus. Een coördinerende verpleegkundige hielp mij door de procedure. Ik belde haar voor de volgende afspraak.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ze was wegbezuinigd, bleek.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Haar collega vertelde mij hoe het zat. Teveel patiënten wilden plots dezelfde operatie. En dat liep spaak. Te weinig geld of personeel, of zoiets. Vlak voor mijn beurt, sloot het loket. Niemand wist of het nog open ging.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik schrok. Daar ging mijn reddingsboei. Maanden had ik me vastgehouden aan dit perspectief. Nog even doorbijten, nog even wachten. Nu brak ik. Finaal door mijn reserves heen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Toen meldde Donar zich met een ticket voor de halve finale. Het kon me nauwelijks opbeuren. Of was het een teken: wachten loont?</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-1755631176651881232018-04-09T14:12:00.000+02:002018-08-10T14:12:42.861+02:00Vroege vogels<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Ik hoor vreemde geluiden. Iemand klopt met zijn knokkels op het dak.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Verward open ik mijn ogen. Komt het licht van rechts? Het slaapkamerraam zit toch links van het bed? En hoezo, een blauw getint gordijn? Ik knipper met mijn ogen en wrijf erin tot ik sterretjes zie.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik droom veel de laatste tijd, enge dromen, dromen die zelden goed aflopen, dromen die ik liever vergeet. Ik vrees soms voor het examen. Oprecht beloof ik mijn huiswerk nu echt te maken. Liever wil ik stoppen. Voor mij hoef dat VWO-diploma niet, ik heb toch al HAVO? Ik wil door. Mijn struikelvak is Engels en soms economie. Vreemd want beide vakken heb ik gehaald met ruime zevens.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Nu droom ik niet. Ik ben klaarwakker en check de tijd. Vier uur. Vaag ontwaar ik aan de muur de affiches die mijn zoon ooit scoorde na de optredens van zijn favoriete bands. Aan de kast hangen kleren die hij niet meenam naar zijn studentenkamer. Ik moet plassen. Net vijftig, maar mijn blaas is die van een oude man. Behoedzaam ga ik de trap af. Onwennig zoek ik mijn weg. Ik plas en voel kou; het wc-raampje staat open om de verflucht kwijt te raken. Onze slaapkamer is bijna klaar.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Jammer, niet dat die klus gelukt is, maar het heeft wel wat: in eigen huis slapen op een andere plekje. Een geïmproviseerd bed, de TripTrap-stoel als tijdelijk nachtkastje, broek en shirt over een provisorisch rekje. Het voelt als kamperen in eigen huis, of als slapen in een Bed&Breakfast op bekend terrein - ‘prachtige kamer, ik miste alleen een plankje voor de toiletspullen’ -. Het ligt best knus op zolder.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Alleen dat getik. Vast een vogel die op het platdak rond hipt. Ik blijf erdoor wakker en krijg moordneigingen. Een buks? Of prikkeldraden met spanning erop, dat zal hem leren, die paniekvogel.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-19708071848866266922018-03-26T14:13:00.000+02:002018-08-10T14:14:18.739+02:00Zondag tussen ontbijt en koffie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Ik kijk naar de hoofden van mijn kinderen die uitsteken boven de achterkanten van hun laptops, een Apple en een HP, glimmend grijs naast donker antraciet. Ze werken, na de zondagse brunch, aan hun presentaties, </span><i style="-webkit-text-stroke-width: initial;">papers</i><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">, essays of welke term de universiteit thans hanteert voor huiswerk. Zoon </span><i style="-webkit-text-stroke-width: initial;">scrolt</i><span style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> door zijn digitale ontwerpen. Telkens als hem iets te binnen schiet, steekt hij van wal. Dochter beheert de bluetooth-speaker. Op haar playlist: Dylan, Stones, The Doors, Pink Floyd. Later fluisterzingt ook Ben Howard. De muziek brengt concentratie. Ze zijn gefocust, zogezegd.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Aan de andere kant van de tafel tik ik mijn column. Naast me zit mijn lief. Zonder te kijken weet ik dat ze geniet. Zondagochtend, samen ontbijten, kopje koffie, krantje lezen. Zaterdags krijgen we als vanouds de papieren editie. Voor het ware weekendgevoel, lekker grasduinen in die stapel bijlages. Vier iPhones liggen tussen kranten en laptops. Appjes komen en gaan. Bij mij <i>bleept</i> alleen de medicijnenwekker.</span></div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Plots verbreekt dochter de ban: ‘Ik weet nog altijd niet hoe je sommige woorden schrijft.’ Ik tracht troost te bieden met een anekdote over een schooldictee. Ik verspeelde mijn enige kans in klas zes op een tien door ‘moter’ te noteren. Ik heb het nooit meer fout gedaan.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">We tikken, klikken en knisperen op de <i>beat</i> van hond P’s oudehondensnurk.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Tussen de moderne <i>devices</i> liggen boeken uit de universiteitsbibliotheek. Ik blader erin. Voorin staan in prachtige potloodletters de oude uitleencodes. Daaronder een barcode die bij uitlening gescand wordt. Ik denk aan vroeger - eind jaren ’80, toen geen bibliotheek een computer had - hoe ik in de UB op een aanvraagformulier boeknummer, auteur, titel, jaar en plaats van uitgave noteerde, het overhandigde aan een moeilijk kijkende uitleenbaliemedewerker. Met wat mazzel keerde die na een half uur uit het magazijn terug met het gewenste boek. Of niet.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Iemand nog koffie?’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">En zo werd het zondagmiddag.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-54784976445169148542018-03-19T14:15:00.000+01:002018-08-10T14:15:51.124+02:00Helft van het geld<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">‘We hoeven alleen maar die spiegel.’ Ik knikte terwijl ik achter mijn lief de trappen van de IKEA opliep. De uitgang van de winkel heeft een megalift en een roltrap speciaal voor volle winkelwagentjes. Je komt met niets maar vertrekt bezakt en bepakt. Wij niet, wij waren bezig te ontspullen.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Die ochtend hadden wij onze auto volgeladen met dozen vol ruimtevretende romans, onspannende thrillers, droefstemmende designbloempotten en vuilniszakken met kleding. Kleren die ik vergeten was. Wanneer droeg ik verticaal gestreepte overhemden? Roze polo-shirts, wat bezielde me? En die rode broek, in een maat van lang geleden? Weg ermee. Net als dat fleecejasje dat ik ooit als buitenkansje in een Normandische hypermarché kocht. Het Noorse vlaggetje op de mouw betekende helaas niet automatisch dat het een Napapijri was.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ontspullen doe je volgens opruim-guru Marie Kondo door bij elk item de vraag te stellen: word ik hier gelukkig van? Zo nee, weg ermee. Kondo raadt trouwens af sokken in een bolletje te bewaren; sokken raken daarvan in de stress. Leg ook geen T-shirts op een stapel, het onderste shirt kan daar niet tegen. Maar dat terzijde.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">De spiegel in ons versgeschilderde toilet maakte mijn lief niet gelukkig: weg ermee. Met een auto vol ongelukkigmakend<span class="Apple-converted-space"> </span>huisraad reden we naar de Helperoostsingel. Bij Mamamini wierpen wij onze last af. Door naar IKEA. Kondo zal dit afraden, geniet eerst van je ontspulde huis.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">We negeerden in het IKEA-labyrint alle huis-, tuin- en keukensnuisterijen en vonden onze spiegel. Eenzaam lag de spiegel te schitteren in ons winkelwagentje. Toen vond mijn lief theeglazen, altijd handig, en gastendoekjes die perfect bij de nieuwe toiletkleuren pasten. ‘En’, riep ik, ‘de waxinelichtjes zijn op, toch?’ In de koopjeshoek vond ik een lijst voor die poster uit de Bremer Kunsthalle. ‘Helft van het geld, kun je niets van zeggen,’ parafraseerde ik een familiewijsheid. Daar had Marie Kondo niet van terug.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-53322033635803831782018-03-12T14:16:00.000+01:002018-08-10T14:17:08.538+02:00Lekkere dingen kijken<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">‘Wat doen al die mensen hier?’ Mopperend liep ik naast mijn lief over de parkeerplaats. Onverhoeds arriveerden we iets na elven bij het Singermuseum. Het was donderdag. Geen voorjaarsvakantie, al zagen we krokussen en hingen er lammeren in de lucht. Iedereen zat nu toch op kantoor of in een file?</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">We passeerden medemensen die lang geleden vijftig jaar waren. Krasse koppen, hier en daar kalend. Sommigen liepen schielijk, anderen stapvoets richting museumkassa. Daar hing een appetijtelijk affiche. Een fraaie Française - of nog beter: <i>une jeune fille à la rose</i> - gehuld in een rode blouse, een roos in het opgestoken zwarte haar, keek ons met donkere ogen aan. Blosjes op de wangen, mond gesloten. Ze oogt vermoeid. Of is ze teleurgesteld? Waarin? In wie? Intrigerend en ravissant, zou de tentoonstellingsbrochure het beschrijven. Ik dacht gewoon: een lekker ding. Edoch, dat is ongehoord in een museum, toch de tempel der muzen, nietwaar? Dus bewonderend fluisteren en handjes thuis.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Kwam de gerontengolf voor deze in 1907 door Auguste Renoir geschilderde schoonheid? Of kwam men voor de Brigitte Bardot van Kees van Dongen uit ’54. De film <i>Et Dieu créa la femme</i> moest nog uitkomen, maar Van Dongen wist al hoe Bardot de geschiedenis in zou gaan. Onverschrokken kijkt de grof geschilderde BB opzij naar de toeschouwer. Het lange rossige haar golft tot over de ontblote schouders. De befaamde borsten, waarlijk zo rond als rijpe vruchten, pront vooruit, bijeengehouden en ondersteund door ragfijne lingerie.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Say no more, zeg maar.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Voor de kassa verdrongen zich kunstminnende pensionado's, de Museumjaarkaart in de aanslag, gemelijk omstanders vervloekend die dadelijk het zicht zouden ontnemen op de impressionistische kunstwerken uit de collectie-Fentener van Vlissingen.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Terechte drukte op de parkeerplaats. Logisch dat de oude van dagen zich verzamelden voor de expositie <i>A wonderful Journey.</i> Met wat ellebogenwerk valt daar heel wat moois te zien.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Zie www.boschrijft.info voor de schilderijen.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-31911562041594315592018-02-19T14:21:00.000+01:002018-08-10T14:22:38.497+02:00Fake nieuws op de Olympic Oval<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">‘Welkom in de studio. Duifje Vogel, goud op de 1250 meter tegen-de-klok-in.’ Op de bank glimlacht de kampioene. ‘Normaal komt de hele familie mee, waarom ben jij alleen?’ vraagt de presentator. Nog voor Duifje kan antwoorden begint een filmpje. ‘Hier is de familie van Duifje.’</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">De camera zoomt in op moeder Olga, bladerend in het familiefotoalbum: ‘Toen was ik zwanger, Duifje bewoog enorm. Normaal voel je zacht getrappel in je buik, maar Duifje deed pootje over. Gek werd ik ervan’. Vader Harry bromt: ‘Ik heb niks met schaatsen, die kou, van mij heeft ze het niet.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Duifje rolt met haar ogen. ‘Duh, wat wel?’.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Broer Raaf kijkt in de camera, nerveus trekkend aan een sjekkie. ‘Altijd, alles voor Duifeltje. Ik ging blowen, zuipen, alles voor wat aandacht.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Duifje met overslaande stem: ‘Geeftie mij nou de schuld datie ontspoorde?’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Dan komt zus Merel in beeld. Ze vult de wasmachine. ‘Ik kreeg haar afdankertjes. Walgelijk. Duifje liet altijd haar bezwete sportkleren in haar tas zitten. Die stank kreeg je er nooit meer uit. Ik liep altijd rond in haar zweetgeur.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘OMG, oom weirdo!’ Duifje wijst op oom Lucas, die liggend op een loungebank, zijn <i>shorts</i> optrekt: ‘Nooit kwam Duiffie es lekker chillen hiero, altijd trainen. Ik klaag niet hoor, maar ik heb veel gemist, als oom.’ Tante Marga naast hem, wrijft met een duizend-dingen-doekje over een urn. ‘Duifje ging schaatsen terwijl wij oma Zwaantje cremeerden, onvergefelijk, daar kan geen medaille tegen op.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Het was wel het OKT.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Dan verstijft Duifje. Close-up: een ontblote bil, met een tattoo van een schaatsend duifje. Ze hoort haar ex. ‘Alles moest rap, ze was bezeten van snelheid. Ze maakte lijstjes van onze tijden. Rondje-28-blank, noemde ze onze vluggertjes.’<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">‘Loser’, sist Duif, ‘mijn PR is al zoveel sneller’. Hoofdschuddend kijkt ze Erben aan. ‘Allemaal gefaked.’</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-537760829466031442018-02-14T14:23:00.000+01:002018-08-10T14:24:13.500+02:00Leegte in het Hogeland <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Op een koude, grijze maandagochtend reden we over smalle wegen met sompige bermen. Ik gidste mijn zoon over het Hogeland. Hij had op Marktplaats een schoolwandkaart gekocht, in Uithuizen. Europa, 1957, toen Wolters het nog zonder Noordhoff deed en niemand iets wist van aardgas.</span><span class="Apple-converted-space" style="-webkit-text-stroke-width: initial;"> </span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">De twee meter brede kaart was voor zijn nieuwe kamer. Vanaf zijn Deense studieplek had hij geregeld dat hij bij terugkomst zou doorschuiven in zijn studentenhuis. Zijn moeder haalde hem op uit Denemarken. Achter de auto vol verhuisdozen en kledingtassen, hing zijn fiets. In Groningen stond zijn verdere huisraad: boeken, cd’s, geluidsapparatuur, groene planten en een Perzisch tapijtje. Genoeg voor een volle auto en aanhanger.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Midden in het aardbevingsgebied, nabij Bedum, bekeken wij een boerderij uit 1854. Vanaf de ooit groene schuurdeur, liep een diepe scheur, als een litteken in een gezicht. Dichtgetimmerde ramen. Een dak vol gaten. De nok doorgezakt. In de overwoekerde tuin fotografeerden we bakstenen tussen net ontloken krokusjes. Over de spoorwegovergang - onbewaakt omdat het leven hier verdwenen is - wees ik mijn zoon op bomen en struiken die ooit een boerderij uit de wind hielden. De bevingen maakten de plek onbewoonbaar. De NAM kocht de boerderij op en veegde het van de kaart.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Een lege plaats in een verlaten landschap.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">In ‘t Zandt herstelden stratenmakers met klinkertjes de rijweg. De nieuwbakken stenen staken scherp af tegen de kloostermoppen van de romaanse kerk. Honderd meter verderop bekeken we bij een verlaten, gele graafmachine een huis. Een karakteristieke woning op stand, uit 1903, voor een dokter of een rentenier. Boven de deur prijkte een sierlijk balkon. Ogenschijnlijk in goede staat. Toch waren hier vanochtend slopers opgedoken; buurtbewoners voorkwamen de sloop en riepen op tot herbezinning. Hoeveel kaalslag kan een dorp aan? We werden er stil en opstandig van.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">In Uithuizen overviel ons de leegstand. Bevingen en bevolkingskrimp trekken een ongure wissel op de toekomst.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Niemand in 1957 had dit kunnen bevroeden.</span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-42868870433279636092018-02-05T14:25:00.000+01:002018-08-10T14:25:48.500+02:00I’m a Loser (IMAL)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 16.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 14.0px}
span.s1 {font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Ik klikte verwoed op de button TICKETS. Er gebeurde niets. Ik was gewoon te vroeg. Om tien uur begon de kaartverkoop van het festival. Keihard op TICKETS drukken was zinloos. Ik moest geduld hebben. En dan kwam het automatisch goed.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Al weken geleden was besloten om het al jaren sudderende plan te realiseren om naar Vlieland te gaan voor ‘Into the Great Wide Open’, zo’n modern festival dat je hip afkort met ITGWO en wat in naam doet denken aan ‘Down the Rabbit Hole’ (short: DTRH) - al denk ik bij DTRH aan ‘Alice in Wonderland’ (AIWL), want in AIWL komt een konijn voor en verdwijnt Alice in een hol, of was dat een spiegel? - of aan ‘Best Kept Secret’ (BKS) waarvan ik niets weet maar dat komt door die naam, maar in werkelijkheid een heel andere ervaring oplevert, so I am Told (SIAT).</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Er kwam een ITGWO-APP-groep, iemand fixte een lieflijk overnachtingschaletje (ONC), weer een ander boekte tickets voor de overtocht. Eigenlijk waren we er klaar voor. Voor ITGWO. Al kende niemand het programma. Ik checkte de artiesten van vorig jaar en schrok. Een lange lijst onbekende namen, verspreid over tig locaties. Het leek me een hell of a job (HOAJ) om een voorselectie te maken en daaruit een blokkenschema samen te stellen dat ruimte bood aan ieders verfijnde, uitgekiende en strikt individuele smaak.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Om tien uur plaatste het boekingsprogramma mij automatisch in een virtuele wachtrij. Opnieuw geduld. In de ITGWO-APP-groep meldden medekaartjesjagers dat zij er ook stonden; eentje belandde zelfs in het bestelmenu.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Dit ging lukken, dachten we.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Helaas drongen concurrenten digitaal voor. Ik werd virtueel overlopen. Binnen tien minuten stond ik met lege handen, kaartloos. John Lennon zong het al: ‘I’m a loser’.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ach, Vlieland schijnt ook mooie duinen en stranden te hebben. </span></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-58852799057709029292018-02-05T14:18:00.000+01:002018-08-10T14:19:14.241+02:00Geboorteplaatje<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; color: #011a99; -webkit-text-stroke: #011a99}
span.s1 {font-kerning: none}
span.s2 {font-kerning: none; color: #000000; -webkit-text-stroke: 0px #000000}
span.s3 {text-decoration: underline ; font-kerning: none; -webkit-text-stroke: 0px #011a99}
span.Apple-tab-span {white-space:pre}
</style>
<br />
<div class="p1">
<span style="-webkit-text-stroke-width: initial;">Vijftig jaar geleden, toen ik geboren werd, zag de wereld er compleet anders uit. Mies leefde nog, weliswaar niet in kleur, maar dat zou niet lang meer duren. The Beatles waren nog bij elkaar, en ook dat zou niet lang meer duren. De Fabfour waren in maart ’68 klaar met psychedelisch experimenteren zoals in ‘Strawberry Fields’ of ‘Lucy in the Sky’, met vervreemdende, achteruit, versneld of juist vertraagd opgenomen geluidsopnames en zinnenprikkelende quasico-poëtica:</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-converted-space"> <span class="Apple-tab-span"> </span></span>‘Semolina pilchard, climbing up the eiffel tower.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>Elementary penguin singing Hari Krishna.’</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">In maart ’68 kwam ‘Lady Madonna’ uit op single, mijn geboorteplaatje. Een oubollig, rammelend tingeltangel, boogie-woogie-pianodeuntje. Liever was ik ter wereld gekomen met het ruigere ‘Helter Skelter’ of ‘Back in the USSR’. Maar het had ook ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ kunnen zijn. Dan toch liever ‘Lady Madonna’.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Op ‘Lady Madonna’ imiteert Paul McCartney zanger Fats Domino. Eigenlijk plundert hij diens nummer ‘Blue Monday’: pianootje hier, saxofoontje daar. Beide liedjes beschrijven een week uit iemands leven. Fats die van een verliefde man en Paul die van een alleenstaande, amper rondkomende huisvrouw met teveel kinderen. Bij Fats schittert de saxofoon terwijl de Beatles die sax kinderachtig wegmoffelen achter vocaal gefakete trompetjes van John, Paul en George.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Tetteretettettet.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span>‘Lady Madonna, children at your feet,</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1"><span class="Apple-tab-span"> </span> Lady Madonna, baby at your breast’.<span class="Apple-converted-space"> </span></span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">McCartney’s ontleende dit beeld aan de foto ‘Mountain Madonna’ die hij in ‘National Geographic’ zag: een deels naakte, jonge Indiase vrouw die haar kind de borst geeft, terwijl een ander kind omhoog kijkt, naar het bezorgde, maar krachtige gezicht van zijn moeder. McCartney herkende de madonna-met-kind-pose erin. En moederlijke trots.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Ik zie in ‘Lady Madonna’ nog iets anders: een ode aan de sterke vrouw, die de boel bij elkaar houdt als haar kerel er weer eens een zooitje van maakt. Achter elke man staat zo’n vrouw. Goddank.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p3">
<span class="s2">Zie <a href="http://www.boschrijft.info/"><span class="s3">www.boschrijft.info</span></a> voor de foto.</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9198802433835873078.post-3687612201858571872018-01-29T14:26:00.000+01:002018-08-10T14:27:03.379+02:00Quiz<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000}
p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 14.0px 'Bookman Old Style'; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 16.0px}
p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Bookman Old Style'; color: #525252; -webkit-text-stroke: #525252}
span.s1 {font-kerning: none}
span.s2 {font: 14.0px 'Bookman Old Style'; font-kerning: none; color: #000000; -webkit-text-stroke: 0px #000000}
span.s3 {font: 12.0px Times; font-kerning: none}
</style>
<br />
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Wat hebben Simon Shelton, Hammie de Beukelaar, Dolores O’Riorda, Ingvar Kampard, Paul Bocuse, Hugh Masekela, Anna van Berg-Moesning en Jan Steeman met elkaar gemeen? Allen overleden de afgelopen maand en kwamen daarmee in het nieuws, met een korte typerende beschrijving van hun leven. Soms leer je er iets van, een bijzonder feitje of een onverwacht levenslesje. Ik maak er een quiz van. Wie uit bovenstaand lijstje hoort bij de volgende beschrijvingen?</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">1 Trompettist verliet na bloedbad van Sharpeville 1960, Zuid-Afrika, schreef nummer over Mandela (<i>Bring him back home</i>) en speelde mee op Paul Simons <i>Graceland</i>. (1939-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">2 Britse tv-beroemdheid, hield dat geheim voor zijn kleuterzoon. Was balletdanser en choreograaf. Beroemdste uitspraak: <i>‘Oh-oh’</i>, herkenbaar aan handtas en paars pak, overleed door bevriezing. (1966-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">3 Oudste inwoner van Groningen, geboren in Soerabaja en emigreerde in 1965 naar Appingedam. Woonde later in Groningen. Eind 2017 werd ze 107 en kreeg de burgemeester te eten. Haar geheim om oud te worden: 'Je moet senang blijven. Niet te veel piekeren en gewoon blij zijn.' (1910-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">4 Ierse zangers van de Cranberries, scoorde begin jaren negentig hit <i>Zombie</i>, raakte depressief, werd begraven in Limerick. (1971-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">5 Nederlands striptekenaar van voetbalstripheld Roel Dijkstra, Tina-ster Noortje en werkte mee aan Sjors en Sjimmie. (1933-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">6 Zweedse meubelverkoper verdiende miljarden met zelf-in-elkaar-te-zetten meubels. Bekend om zijn zuinigheid, reed in tweedehands Volvo, droeg kleding uit kringloopwinkels. (1926-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">7 Bedacht stunt in tv-serie <i>Floris</i>, bond de schurk aan molenwiek en liet vervolgens de molen draaien. Werd dé stuntman van Nederland. (1930-2018)</span></div>
<div class="p2">
<br /></div>
<div class="p1">
<span class="s1">8 Schreef verschillende kookboeken, stichter Nouvelle Cuisine, droeg altijd een hoge witte toque, kreeg in 1965 derde Michelinster en behield die tot aan zijn dood. (1926-2018)</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p3">
<span class="s2">Juiste volgorde: </span><span class="s1">ǝsnɔo</span><span class="s3">ꓭ </span><span class="s1">ʻɹɐɐ</span><span class="s3">ๅ</span><span class="s1">ǝʞnǝ</span><span class="s3">ꓭ </span><span class="s1">ǝD ʻpɹɐdɯɐ</span><span class="s3">ꓘ </span><span class="s1">ʻuɐɯǝǝʇS ʻɐpɹoᴉ</span><span class="s3">ꓤ</span><span class="s1">’O ʻɓuᴉusǝoW-ɓɹǝ</span><span class="s3">ꓭ </span><span class="s1">Vanʻuoʇ</span><span class="s3">ๅ</span><span class="s1">ǝɥS ʻɐ</span><span class="s3">ๅ</span><span class="s1">ǝʞǝsɐW</span></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<div class="p2">
<span class="s1"></span><br /></div>
<br /><br />
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Lees mijn nieuwe blogbericht op Boschrijft</div>Albert-Jan Boschhttp://www.blogger.com/profile/12650800564392822736noreply@blogger.com0